Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 219]

Leo Vroman

^o Gouda, 1915

is ook prozaïst.

Recentste bundel: Soms is alles eeuwig (2009)

[p. 220]

Vier voorbereidingen

1

Hoe durft een kind zich steeds weer
aan die slaap over te geven
als een oefening, hoe nooit meer
te leven?

En ik dan, die mij zo graag
klaar op klaarlichte dag
kaal als een boom overstag
aan een tukje waag?

Ik weet toch wat het betekent
als mijn ogen nooit meer open
willen en mijn mond nooit meer dicht

onder mijn neus verblekend,
hoe ik uit mij weg zal lopen?
en dat licht, en elk gedicht

[p. 221]

2

Ik heb ze wel gezien,
die kleuters stervensklaar
en al bedervende maar
glimlachend bovendien,

en ik sterf altijd met ze mee
alsof ik van het kind
in wezen al wazig en wee
de laatste adem verslind

maar het gaat mij iedere keer
zo moeiteloos vooruit
alsof het sterven niet meer
dan inslapen beduidt.

Als ik mij af zie lopen
en waarachtig mijn einde merk
en mijn lever voelt al koud

wil ik alleen maar hopen
dat mijn stervende achterwerk
zich fatsoenlijk houdt.

[p. 222]

3

Waarheen of waarvandaan,
dood zal ik wel gaan
zeg maar als een mummie verdrogen
bij mijn gezond verstand,
maar vast onvolledig, want
met een snavel en drie ogen
in plaats van mijn linkerhand
en een voet vol pindakaas
puilend uit mijn strot
in plaats van een hemels visioen.

Daar zal ik het helaas
bij wijze van laatste genot
mee moeten doen.

[p. 223]

4

Soms lijkt ergens iets verkeerd.
Soms, eerlijk verbeeldend, lijkt het wel
of ons geluk is gefabriceerd
in een vreselijk duur hotel.

En voor Uw laatste dagje
met Vaart Wel onze Leuze
serveren wij een klein
duistertje met een fijn
blikseminslagje.
(Donder naar keuze)

en dan ben ik nog eens naakt
in een gastkamer vol zon
en maanlicht, en intussen

is mijn bed nog wel opgemaakt
maar nu zonder bonbon
op het kussen.

Forth Worth, 17 oktober 2009