Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 49]

De lichtstraat

Moeder draagt het kind, kind de moeder.
Geleefde tijd maakt geen verschil, het heden
bepaalt wie aan zet is, wie
wie overeind houdt, verschoont,
vroeg of laat in bed duwt, toedekt,
het licht uitdoet.

Vader vraagt troost aan zijn zoon
of omgekeerd want even goed ter been
alle twee. Onzichtbare kwaal dicteert
wie aanspraak op schaamte mag maken
wie vanaf nu de boventoon voert
in een mannengesprek.

Vader en moeder brengen elkaar weg.
Hij draagt de weekendtas met spullen, zij
heeft een zak met zorglijkheid
in de vrije hand. Ze zwijgen, zijn niet zeker
van begin en afloop, vrezen hetzelfde,
elkaar kwijt zijn, die pijn.

De vreemdeling komt alleen de draaideur door.
Hij praat voor zich heen, probeert aan de balie
te worden verstaan, opname onafwendbaar
want hij heeft al een zaal. Morgen om deze tijd
komt hij bij en zal dan stamelen
in zijn moedertaal.