Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 3]

[p. 11]

[Nummer 1]

Uit het nest geroofd
bij de achtste jaargang

In De kunst van het dichten^*, een verzameling gesprekken en essays, leggen Henk van der Waal en Erik Lindner een aantal vragen voor aan zichzelf en aan acht collega-dichters: Esther Jansma, Astrid Lampe, F. van Dixhoorn, Piet Gerbrandy, Nachoem Wijnberg, Arjen Duinker, Anne Vegter en Anneke Brassinga. Ze zijn nieuwsgierig naar de antwoorden op de volgende vragen: hoe doe je dat dichten, wanneer is poëzie poëzie en heeft dichten nog wat om het lijf? De antwoorden zijn mede door de grote verscheidenheid van dichters even verrassend als verhelderend. De vaststelling dat alle dichters, inclusief de samenstellers, aan Het Liegend Konijn hebben meegewerkt, is veelzeggend.

In zijn Woord vooraf doet Henk van der Waal een constatering die ik de lezers van Het Liegend Konijn niet wil onthouden. Ze is voor mij een bevestiging van de manier waarop ik dit tijdschrift probeer samen te stellen: open voor de diversiteit van de poëzie en met veel aandacht voor de inbreng van de opeenvolgende generaties.

Henk van der Waal schrijft: ‘De noodzakelijkheden die in de duistere gebieden van de geesten van dichters liggen opgeslagen zijn telkens weer andere. Ieder tijdsgewricht wordt op een eigen manier geconfronteerd met de mogelijkheden en onmogelijkheden van het bestaan. Ieder tijdperk kent zijn eigen opwinding en hoop, zijn eigen deceptie en tragiek. Als het de kunstenaars in het algemeen en de dichters in het bijzonder zijn die de vinger leggen op die noodzakelijkheden en de manieren bepalen om daarmee om te gaan, dan zal iedere generatie dichters een eigen toon aanslaan om ze voor het voetlicht te brengen. Dat lukt de ene generatie in principe nooit beter dan de

* Henk van der Waal & Erik Lindner: De kunst van het dichten. Uitgeverij Querido, Amsterdam - Antwerpen, 2009.

[p. 12]

andere, als zo'n generatie tenminste bereid is aan de voorwaarde van het wachten te voldoen. Wel betekent dit dat de tijd de ene generatie dwingt om anders te schrijven dan de andere. Daarom onderscheidt de ene generatie zich ook van de andere. Iedere generatie ontwikkelt een eigen manier van dichten, een eigen manier van omgang met de taal en met de grote thema's van leven en dood.’

Bij de oprichting van Het Liegend Konijn in 2003 werden nieuwsgierigheid en verwondering vooropgesteld. Ruimte voor nieuwe poëzie van oudere dichters heeft nooit de aandacht voor het werk van debutanten en jongere dichters in het gedrang gebracht. En omgekeerd.

Omdat Het Liegend Konijn door zijn fundamentele belangstelling voor diversiteit en meerstemmigheid een ruime lezerskring wil interesseren voor nieuwe, ongepubliceerde poëzie van vandaag, moet het blad onverbeterlijk eigenzinnig blijven. Zo ontsnapt het aan elke vorm van zelfvoldaanheid en geeft het een levendig beeld van onze hedendaagse Nederlandstalige poëzie in al haar rijkdom.

Jozef Deleu

Redacteur Het Liegend Konijn