Het Liegend Konijn. Jaargang 7



[pagina 210]
Bidsprinkhaan Vóór Rainer Werner halfzijdig verlamd bleek - de ene helft van zijn gezicht doorgroefd, de andere helft zonder geschiedenis - vermoedden we al dat iets grondig fout was met de tijd. Röntgenfoto's als lampenkapjes in alle kamers. We willen in contact komen, maar het is te diep, te eenzaam voor woorden waar de bloeding zich heeft voorgedaan. We brengen een luikje aan in de hoop een glimp op te vangen van wat we denken, wat we doen en wat we willen - een flikkering tussen drie elektriciteitsdraden. Dit wachten is ons huis geworden. Dag en nacht waken we bij het bed. Op een avond staat Rainer Werner bij het raam te bewegen als een nieuw insect. We proberen vormen van leven te vinden. We weten allemaal - een stilzwijgende overeenkomst - dat het nooit meer goed zal komen met de tijd.