Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 189]

Gesprek

voor Bert André

Je zat al aan de overkant van de tafel. Tijd sleep de bedding dieper
en dieper tussen ons uit. Je gezicht sneed scherp als een vleesmes,
maar elk van je zinnen tintelde, zwanger van al je gedachten.
Taal bond ons aan de stoelen. De thee in de koppen verdampte.

Het vuur van je verhalen knetterde in ons gesprek, de uren
warmden zich onder de lamp, je woorden schoolden samen
in mijn versleten recorder. Gelukkig dat je ze zacht herhaalde
tegen die wildvreemde die met zijn lepeltje in je roerde.

Je sprak over jazz en Dixieland, Johnny Cash en Bill Haley -
spel hun namen niet verkeerd, jongen - over Maastricht en hoe
ze in het gangpad van de bioscoop de jaren vijftig indansten.
Jij blozende rozentuil, jaren voor de stengels een na een knakten.

Over het mysterie van het theater waar je veertig jaar later het mysterie
niet meer van inzag, maar wat maakte het uit, het was mooi geweest zo.
Er bleef altijd de geur van de planken. Er bleef altijd een plek waar je
man en paard schouders kon geven tot ze er helemaal stonden.

Over Jules wou je praten, Davies, met geen bruine veter tevreden.
Dat je lach stuiterde over de vloer van je loge: Verrek hoe flikt hij het!
Je legde de sleutel van je schatkamer op tafel: meisje met parel,
Mauritshuis, Den Haag, het gesuis van de wind in de Provence van je hart,

[p. 190]

 

Sandrine en Mieke zonder wie geen straat je te wandelen nam.

 

Je was niet bang van je bühne te donderen, al stak je geen Latijn

 

in een later. Het godentheater had je afgeschaft. Je begon

 

gelaten aan je dagreis door de nacht. Je vuistdikke, je terminale.

 

 

 

Je slaat een gat hier in Antwerpen. Een krater in kroegen en pleinen

 

en straten. Je smeult nog, weet je. We blijven je opgraven, oprakelen

 

onder elkaar, je botten warmen, buurman. We zullen je schrijven

 

op ongeadresseerde kaarten. Aan lege tafels over je praten en praten.