Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 170]

Victoria

Ik kende haar al toen ik haar tegenkwam,
ze had mijn hart al in haar hand voordat
mijn hart gestolen was. Ze kwam eenvoudig
naast me staan en zei: nu laat ik je dus

nooit meer gaan. Naar jou heb ik gezocht.
Zij was daar heel erg zeker van. Ik vroeg
ga mee ik moet een stapelbed ophalen, de tram
kan er niet langs zolang dat bed daar staat

we renden en we renden, langs de markt,
waar alle flessen waren, de remise met
het meegesleept matras, de straat langs eindeloze
trapportalen, ik moest alles voor mijn huis

verzamelen, echt overal vandaan.
Te zwaar beladen kwamen we eindelijk thuis,
ze belde aan. Ik kon niet opendoen.
Ik moet nog altijd buiten bij haar staan.