Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 155]

Kwartel

Ik heb vandaag een vogeltje gegeten.
Daarmee is mij een zuiver weten
in de keel gekropen.

Ik legde het diertje in een schaal
en omkranste het met stukjes
aardpeer ter linkerzijde,
ui ter rechterzijde.

Kerrie aan de linkerzij,
kruidnagel en kaneel aan de rechterzij.

Het hele huis geurde heerlijk middeleeuws.
Toen begon het echte werk:
het vogeltje opeten.

Ik moest eerst de vleugeltjes en de pootjes
aftrekken. Het nekje liet ik zitten.

Ik dacht aan Albert Fish,
die kinderen opat
en de recepten opstuurde
naar hun ouders.

Een varkensleven draag je met honderden.
Maar de dood van dit vogeltje
woog volledig op mij.

[p. 156]

 

Ik peuterde het hartje eruit,

 

en beet de helft eraf.

 

Het smaakte doordringend naar

 

Vogelliefde. Vogelverdriet.

 

 

 

De rest van het hart legde ik

 

voorzichtig terug tussen de ribben.

 

 

 

Aan longen en lever

 

waagde ik me niet.

 

Maar met des te meer schuldgevoel

 

wijdde ik mij

 

aan de nekspiertjes.

 

 

 

Zo werden wij één lichaam.

 

Alles wat ik deze week doe,

 

zal gewijd zijn aan het vogeltje.