Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 137]

Nostalgie

het was niet meer dan wat kalk die van de onmacht afbladderde,
toen je beet met een oude zakdoek in je mond, bij iedere nieuwe naam

die uit glanzend papier voor je oplichtte.
daar ben je mee opgehouden. je stichtte brand, verdween in de
papavervelden als een boze heilige die nog

echt zijn watermerk in de rangen van het kiesvolk geselde,
hebt een film gemaakt, een aangrijpend ouderwetse,

met romy schneider en haar badpak, die iedereen in de zaal

voor dood zou achterlaten.
helaas is nu de dood een kleurprinter, ze geven geen films meer in de zalen.