Het Liegend Konijn. Jaargang 7



[pagina 126]
Sneeuwwereld Een chiromantisch gelag verlieten wij vannacht en liepen maanovergoten tot ons een gedolven berg, decenniahoog, een onafzienbaar stijgen en lokken van spierwitte treden bereikte. En met onze net gelezen handen, onze lacherig blootgegeven palmen en ernstig uitgelegde levens- en gevoelslijnen ineengeslagen namen wij de handschoen op, ontstegen in levendige lijven tree voor tree het aardedonker en haalden moeiteloos de top: sneeuwwereld achter glas, helverlicht, met desolate hemelschans en lege, zinledig perpetuum mobiele skiliftaankomsten. En toen? Afdalen het sterrenbeeldig vonkende attractiedal weer in om elk ons te storten op de rotsige herbergsponde - schamele dood waaruit ik zojuist ben opgestaan: hertbenig in deze vervaarlijk beloftevolle lenteochtend vol onvoorspelbare sneeuwklokjes, honden, zon