Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 121]

Kluis

We bergen op ons hoogste goed,
met bloed verdiend
in een kist als een hart in lood,
ons kleinood in de schoot van de aarde.

Begraven het have
waar wij zoet van leefden, het manna
waaraan wij ons laafden, maniakaal.
Zelfs de taal was er van doordrongen,
onze woordenschat had geen gelijke,
onze tongval was door goden geijkt,
we dronken gouddrank.

We nemen het mee in het graf,
een onbekende onderwereld
waar ons geheim schuilt
voor onbepaalde tijd.