Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 107]

Bezoek nr 12 623

Het nachtpaard danst als een kleine domme drenkeling tot de nacht verkocht
geraakt aan hoorndolle mannen. Elk uur glijdt het kutkeffertje opnieuw in de holster

van haar dijen. Worden de piepgaatjes scherpgesteld. Het is geen meisje meer maar
een paard dat mijn hoofd op hol doet slaan met het gerecycleerde zweet dat uit haar

manen druipt, dromen tot bikinilijn geschoren. Hier is de liefde slechts slachtafval,
bedenkt het danspaard bij het zwart van de pest, de slechte grap en de jacht op het

bont van vouwvrouwen. Een man uit het publiek gooit een glas bier om en gilt: ‘Het
mag al eens botsen, maar dan wel in het gezicht!’ en gaat op zijn achterpoten staan,

hinnikt mee met de paalengelen (ook nepvleugels maken van vleesbrood vlinders). Ik
geniet van het thuisland van de correcties. Dit is het slachtcabaret van bloedlichaampjes.