Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 80]

De vogel

1

Op de dag dat hij stierf schilderde hij in de ochtend
de kozijnen. Hij beklom terwijl hij een deuntje floot
de van de buurman geleende ladder. Hij was vergeten
zijn horloge om te doen en bleef zich die dag
bewust van de naaktheid van zijn pols. Met zijn ogen
volgde hij een meeuw die langzaam overvloog.
's Middags zag ik hem door de winkelstraat lopen.
‘Als ik jou niet had,’ zei hij met warme stem, ‘ik zou
mijn leven lang op zoek zijn.’ Het was alsof God sprak.
Aan het begin van de avond moet hij zijn gestorven.
Hij ging liggen op de bank, maakte een geluid met zijn tong
en was vertrokken. Wij hadden dat pas laat in de gaten.
We bleven met hem omgaan alsof er niets aan de hand was,
al voelden we wel dat er iets niet klopte.

[p. 81]

2

Hij maakte met zijn snavel driftig barsten in de schaal
en wrong zich naar buiten. We prezen ons gelukkig.
Moeder maakte hem schoon en gaf hem te drinken.
Als kind had hij blond krullend haar en een fronsende blik.
Naarmate hij ouder werd leerde hij zich bij vermoeidheid
op te peppen, regelmatig adem te halen zonder hoesten.
Soms klopten de aderen in zijn voorhoofd maar hij was
in gezelschap altijd vriendelijk. Zo vriendelijk
dat vader en moeder zich dikwijls afvroegen:
‘Hebben wij dit kind grootgebracht?’ Een dromer,
hij was een rustige jongen die altijd in gedachten
met zijn rugzakje om naar school wandelde.
Op een dag zat hij op de stoeprand te wachten
tot hij niet meer misselijk was. Toen ik bezorgd
voor hem knielde knipoogde hij.

[p. 82]

3

Sing ein Lied, sing ein Lied, little Banjo Boy,
zong moeder. Ze stond in de branding met het water tot aan
haar knieën. Ze draaide zich langzaam, langzaam om.
Ik rende heen en weer, vanaf het strand
werd naar me gezwaaid. Let op de gele parasol.
Ik droomde dat een beest me in de benen beet. Moeder
spreidde haar armen. Het schijnt dat de sneeuwuil
telkens terugkeert naar haar nestplaats, ze laat ons
niet achter. Ook vader moet veel tegen het kind praten,
dat is belangrijk. Aan tafel zei moeder uit het niets:
‘Ineens stond alles in een ander licht.’
We keken elkaar aan en hieven het glas.
Het is lang geleden dat we zo bij elkaar zaten.

[p. 83]

4

Ach, hij slaapt. Hij tuit zijn lippen en smakt.
Ik raak niet uitgekeken op zijn profiel, ik herken
voortdurend mezelf in hem, ik hoor hem als ik lach.
Ik dacht toen ze sprak dat moeder huilde, maar
ze zei met gedempte stem dat ze het gevoel had
dat hij met zijn kraaloogjes naar haar bleef kijken.
Wat zou hij zeggen, als hij nu zijn ogen opsloeg
en mij zo zag staan? Een vermoeden: ‘Probeer je soms
mijn plaats in te nemen?’ Weet je wat,
we nemen een foto terwijl we hem wakker maken
en geven hem een horloge met de datum erin gegraveerd.
Als hij hem niet mooi vindt, zeggen we: ‘Ga slapen man,
ga toch slapen. En nooit meer wakker worden, denk erom.’

[p. 84]

5

Die avond nam hij opgewekt deel aan het gesprek.
‘Ben je niet bang?’ vroeg ik hem langs de neus weg.
Hij dacht daarover na en zei toen: ‘Ik voel me heerlijk!’
Ik keek naar hem. Hij krijgt, dacht ik, het lichaam
van moeder. Die wijd open ogen, die vragende mond.
Ik schoot in de lach. ‘Houdt het dan nóóit op?’ Soms
liep hij als een bewaker op en neer, telefoon aan zijn oor:
‘Hoor je me? En nu?’ Ik hoorde hem duidelijk,
hij klonk woedend. Op een dag toen we allebei
oud waren zag ik hem zitten in de tram. Ik bleef staan
waar hij zat, bewoog mijn hand voor zijn gezicht en zei:
‘Hoe gaat het?’ Hij keek voor zich uit. Ik stond naast hem
tot er twee bankjes verderop een plek vrijkwam.

[p. 85]

6

Het wordt tijd hem los te laten, de streng door te knippen.
We zitten aan zijn bed te bidden, zelf staat hij buiten.
Hij roept dat het niet eerlijk is - ja, we duwen hem
nietwaar zijn leven stevig door de strot. Er hangt een vogel
tegen de muur geprikt. Moeder kijkt afwezig naar iets anders,
het vergeefse wachten is op degene die opspringt
en ‘Schande!’ roept. Hij knijpt zijn ogen dicht,
opent zijn bek en kotst alsof er geen eind aan komt.
Dan kijkt hij me met betraande ogen aan. Ik zet
mijn breedste glimlach op en zeg: ‘Goedemorgen!’
We praten een hele tijd over voetbal en dat zullen we
nog wel een tijdje blijven doen, zoals kraaien
nog dagenlang roepen op de plek waar hun jong verdween.