Het Liegend Konijn. Jaargang 7



[pagina 74]
Blauwhelm (casque bleue) een foetus voedt zich via zijn navelstreng een patiënt overleeft dankzij zijn infuus en ik, ik lik mijn wonden ben met ziel en lijf gebonden aan haar, die mijn leven kwam belegeren uit naam van genade de liefde is een lijfstraf door een bloedraad opgelegd een pleit dat bij volmacht van de genen is beslecht een geseling van oog om oog en tand om tand, van borst tot benen, kop tot tenen hart tot hart; wat ik heb is wat ik had, een kreet die in de keel klemzat zij: ‘een vrouw is voor de man de ideale foltermachine’ (ik: wie is die man dan?) zij: ‘ik toon je alles waar je op uit bent’ (en net daarom verlies je het) in al haar gulheid blijft zij lenig ongenaakbaar en net als haar woorden smokkelwaar uit dat corrupt
[pagina 75]
en sprookjesachtig land van haar maar dan, tenslotte weet zij het: ‘zo zie ik het: als vulling van leegte, een plastic want die door een hand pas vorm krijgt, volte, contour’ geen speld valt daar nog tussen tenslotte is er niemand die meer recht van spreken heeft dan zij die vanaf het moment dat ze geboren werd bleek uitverkoren om woordvoerster te zijn van alles dat vanzelf spreekt