Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 52]

Recluse

I

Dit lijf teweerleggen tot het is
van koude, wind en regen
een hard en bruikbaar ding,
een blankbewaaid gewricht dat de getijden kantelt

in een opstand
in haar mond het magere ijs van de seizoenen
en het vasten grif
in het strakgespannen vel van vrees.

(Op de drempel van dit dorp:
wie beschikt er over de bezetting van de gronden?
Wie?) -

Ik aard niet.
Ik benader.
In het loofhout blaft jong wild
En noemt mij dader.

[p. 53]

II

Het behuizen hongert in de woudzoom.

Ik sliep alleen: de ribben afgelegd
de banden der vertrouwelijke stem
en zonder weerga
het dieplood, neergelaten in het haveloos gehucht
van tongen.

Waar sneeuw heerst.
Wel de zang van het duizendblad overwegend.
Wel daarvan de looi- en bitterstof die het geblaat,
de lemen zegging stelpt. En daarin geen woord van liefde.

Maar dit is het schraalland dat mij heetgeblakerd
schroeien moet,
in weerwil gelijkend
het prooidier.

[p. 54]

III

Tong op het scherp van verlangen.
Tussen lemmer en heft de mond
niet meer.

Moeder: als ik verder ga barsten kegels onder mijn voet
en ik breng hun geur niet thuis.
Bij de drenkplaats tel ik de hoeven in de aangestampte aarde
talloos, en houd mij schuil. Thuis
moet het duister nu diep in de coniferen zijn.

Niet meer.
In mijn gebalk beeft van elke teerheid het gebinte
spreiden zich de legioenen en verdelen mij.
Mijn stem. Mijn aderlaten.

En was ik bang voor de traag kruipende koude:
minzaam strekt zich over mij een zacht verlopen
lente, de hondsdraf en de harsen die naar hun wetten moeizaam
de drift bestrijken.

Ik drijf een feilloos wig in het behagen.
Wat maakt mij nog mild?
Uit dit verloop, wat
verzamelt mij?

[p. 55]

IV

Gedane zaken waarin ik zwerf.
Geen stap ontaardt
de uitgebeende wanspraak die ik erf
dag op dag en doof
met dit herkenbaar handgemeen.

Hout beschrijft mij dieper dan water kan.
Je telt in mij de sporen van de braam
die niet wijkt maar brandt, de ringen die mij verraden aan
het bloeien van de achterhaalde dag.

Ik herken de hoge vrede.
Het dorp schuift in de verre klokken van de avond.

Gedane zaken waarin ik zwerf.
Geen stap ontaardt.
Lijsters slaan de nachten na
waarin geen adem
haar verwerft.