Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 37]

De bunker

Bij een rivier die de ijstijd gemaakt heeft
hurkt de bunker verveeld in het drassige gras:
nooit eens een lekkere oorlog, nooit eens

een bende soldaten die zich als kleuters bevuilen,
achterovertuimelen, duimzuigen in de schoot
van hun moeder. Doemt er nu niet een beetje dood

op aan de horizon? Hij knijpt zijn ogen samen:
tweeduizend jaar trokken hier legers langs,
lucifer na lucifer ontvlamde en brak op dit strijkvlak:

rillende Romeinen, joelende Franken; later bleken
de Fransen ongeparfumeerd, de Oostenrijkers slordig
en de moffen hysterisch - maar allemaal aardigheid

in het verkrachten van een boerenmeid.
Bij de rivier uit de ijstijd verveelt zich de bunker:
een combine maait, een paard trekt een ploegijzer,

ginder verrijst een verkaveling, de burgemeester
benoemt zijn zoon, de brandstoffenhandelaar
collaboreert, de slagersvrouw trekt schaamhaar uit.

Boven zijn hoofd ontvouwt zich een lichtblauwe hemel,
de weg naar het bos holt zich uit, het landschap voedt
zijn geromaniseerde Kelten; er woedt vrede.