Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 19]

Brommerdagen

Aangestoken door een wolk
zoekt het oog de hoogte van een populier
schiet over het stoppelveld de schoven, een
oorverdovend zoemen en broeien in
dat je hele hoofd omvat.

Er komt geen einde aan, aan niets.
Zwetend sta ik in het vlas, de blauwe lucht
nog onbeschreven.

Over het hele landschap hangt geritsel.
Iemand vouwt een papiertje open
of bladert door de huizen.
Ik heb het over een vrouw die uit dit geritsel
naar buiten valt, die in het uitzicht
van de zomer past.
Ik heb het over een tijd zonder beelden
van buiten het dorp.

Ik weet wat je uit de vlier kunt snijden.
Ik voel waar zij mij
door een hond heeft laten bijten.

Nu alles met ik begint
merk ik hoe ik in haar voetspoor afdwaal
wachtend op de komst van al die anderen
wier brommers moe maar voldaan
tussen de schapen in het gras liggen.

Ik zie ze jagen door de uitgebrande polders
roepen tegen de schapen
waar zijn de meisjes, waar kunnen wij onze brommers
laten steigeren?

[p. 20]

 

Ik weet hoe de volgorde is.

 

Ik kan het niet over jou hebben.

 

Het is te warm om te praten

 

of het dorp in te slenteren.

 

Het is ongewoon heet.

 

 

 

Ik zoek een telefoon om jou te vragen

 

of je dat weet van het vlas, het oorverdovende

 

van de velden. Of je dit kan ruiken, dit kan horen

 

onder een onbeschreven lucht

 

gebrek dat niet duurt

 

gebrek aan niets.

 

 

 

Soms dacht ik dat jij het kon

 

voor mij een klein opvallend brommertje maken

 

dat jou kan dragen

 

van waaraf je

 

tegen mij aan geleund

 

alle verkeer weet om te leiden.

 

Het brommertje mocht ook van ondergoed zijn.

 

 

 

Jij wordt niet door de telefoon gevonden

 

en ik vind niets om in te praten.

 

 

 

Zwetend thuis gekomen

 

het vlas uit mijn haren gewassen

 

en koud aan tafel

 

flora en fauna uitleggen, opschrijven, verbeteren.