Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 12]

Vrede

Onder de huid is geen spoor,
alleen modder, splinters, een uitgestoken bot.
Geblinddoekt tast jij in mij rond
op zoek naar ankerpunten, ongezekerd.

Ik plaats wachters langs de afgrond,
dam de riolen in, poets elke kiezel die ik geef.
Jij legt stenen langs de weg terug.
We durven nog niet te proeven van elkaars zout.

Ik laat je mijn butsen en scheuren zien.
Jij kust ze, voor je je voet erin zet.
We beginnen een nieuwe morgen te ploegen,
openen de korst voor onze kiemen.

Bekroond gedicht Labo de LUX. Canvas. VRT