Het Liegend Konijn. Jaargang 7



[pagina 215]
Opgesloten tijd de trein op tijd en vaste plaats ik keek zonder voorbedachtheid in je ogen twee gangen door twee andere aanhangig gemaakt ik was niet zeker het kon denkbeeldige tijd zijn maar tijd of some sort all the same je stond op en verliet je kwam terug ik voelde hoe je door mijn oogleden priemde ik keek niet om je blik niet op tijd in te schatten niet af te tasten niet te weten het is niet aan mij tijd is niet bij mij al vergaan als de jongens en mannen onder de vele witte stenen in de war cemeteries maar ik zag hem heel even, languit, alive and waiting in je loopgraven liggen