Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 195]

In de spiegel kijkend

Dat jij de lakens ververst, terwijl ik mijn kaken samenpers
dat jij de muggenzwermen bedwelmt, terwijl ik lig te kermen
dat jij dessert serveert, als ik van de wereld ben gebrouilleerd
dat jij me balsemient, als ik weer een keer wanhopig trien
dat jij onaangedaan de tijd strijkt, terwijl ik 'm uithang de eikel
dat jij glimlacht als ik trommelzooiend in verentooi apenkooi
dat jij de bloemen snoeit, terwijl ik zoem als een petemoei
dat jij mijn blaarzoen oppoetst, als ik te lang heb gezonneroest
dat jij de centen telt, als ik in de spiegel mijn waan vervel
dat jij het later looit, als ik linnensteluiten lichtekooi
dat jij mijn bubbels koelt telkens ik kom aangespoeld
dat jij helder kijkt in mijn hersenspook, mijn sick joke
In hemelsnaam, een luxepiepertje ben ik, een stereotiepe
letterzwieper met een groot bakkes bij de taalbarkeeper,
een woordkraalsprietwormzwerende wiegelganger, die
zich geroepen voelt de loop van de sterren af te spiegelen,
maar die als het eropaan komt doodleuk aan je brood zit.
Ik wou je dit vanmorgen bij het ontbijt zeggen, maar
de ontbolsterende zon buiten won mijn aandacht,
en voor ik het besefte ratelde ik de wereld in.