Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 186]

Jullie

die in het holst van de nacht met liefde morgenrood voor mij kneden
die op het spitsuur mijn waandrang door de heksenketel laveren
die mijn demente tante een arm geeft en met haar in de sneeuw

wandelt

die mijn gekreun in een ziekenhuisbed oprecht toe glimlachen
die de sneeuw van mijn rijbaan vegen niet zonder een pink te geven
die zalig scheppend uit de witste tonnen mij droomrijs serveren
die zonder zuur getrommel het vuur van mijn vijand doven
die met doodsverachting klauteren op het dak van mijn verlangen
die desondanks goed weer blijven zien in mijn cumulonimbus
die de volle zee bevaren om mijn holle vragen te vervullen
die mijn randen wat bijboeten, mij krediet geven bij de bleker
die het smekken en toffen van mijn gemakskoffertje rekken
die naast mijn gewonde vinnen komen zwemmen en me opduwen
die, vertrouwd met ledige tijd, mijn onmacht geduld aanademen
die mijn onbereikbare ramen openen met een hefboom of windwerk
die mij achteloos het oranjerode duister van de maan leren kennen
die onvoorwaardelijk staan achter mijn zijn, reiken en vallen
die de loop van mijn tijden onderhouden, kaap de goede hoop
Altijd met mijn eigenwijs gedoe in het getouw, te laat ben ik, toch
ik zoen jullie brandschoon op het voorhoofd van jullie dromen.