Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 128]

Een men

Een men had een menigte meningen
naast elkaar opgeprikt, sommige hadden
geen water meer, hingen wat slap, en
andere, daar had nog niemand de kern van

beduimeld of even gauw tegen gestoten zodat
er wat tinkelde, hier en daar brokkelden
woorden af: evengoed, wij met ons allen, een
schande, in dat licht bezien, wat u zegt houdt

geen steek. Wie zichtbaar zich meebracht
naar binnen, mocht kijken, betasten en rapen,
terug hangen wat daar niet hoorde, kon
gaan.

[p. 129]

 

Een men zoekt de geuren van wat er verdween,

 

door rotting heen appels, door muffe met

 

ouderdomsvlekken bedekte papieren hoe

 

schielijk een boompje zich hoger wou maken

 

 

 

dan oud kruidig gras en hoe het zijn eerste

 

voorzichtige vruchtwerk probeerde en hoe dat

 

eraf plofte of het een klad was van wat het zich

 

dacht, reusachtig voor diertjes die vreten.

[p. 130]

 

Een men neemt de dag aan, een dag met

 

wat zeentjes en vetrand maar verder

 

week zonlicht, en weet dat de wereld

 

berekend en weggezet moet voor het over-

 

 

 

zicht, zit achter ruiten, geen hang-en-sluitwerk,

 

leest dwars dat elders een bom op een

 

trouwfeest, die mensen die waren daar nog

 

niet eens naakt voor elkaar, dat was

 

 

 

heilig, en alles is doordeweeks, lauw

 

in de schedel, een men neemt de dag aan

 

en denkt hem haast veilig, zoals die voorbij

 

schrijdt met zachtvlezen klauwen.

[p. 131]

 

Een men hoort door deuren wat handen

 

doen, hamers op snaren, vilt voor de stiltes,

 

het samenspan vingers, het spiertjesplezier.

 

 

 

Hoort wat de handen vertolken, bezwerend

 

en teder en kolkend en wetend wat kan met

 

wat niet lijkt te kunnen. Een vrouw buigt

 

 

 

naar voren. De deuren gaan open. Een vogel

 

speelt mee met een partitutierelier, om en om,

 

vogel en vrouw weer en vogel en vrouw.

 

 

 

Dan vliegt er een weg en maakt er een

 

vuur van oud hout en de lucht is daar,

 

vol van niet horen.