Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 89]

Mannin

Gisteren was de familie bijna op, ons was ons, maar niet meer vandaag.
Eerst stormde het mispels, daarna kwam de regen die lui over ons viel.
Wij dachten nog zomerdagen, ook die raakten leeg. Ik nam een koffer
en liep door kromme weilanden, de zwarte paarden spiegelden
jou in hun vel. Een varkensboer hoedde mij tot het ochtenddonker en
ik vluchtte naar waar jij ons verstoft had. Daar at ik van sprinkhanen hun groene vlees.
Toen ik niet meer wist hoe ons heette, heb ik mij begraven bij vreemde ouders, ik kon
van iedereen het langst mijn adem verbergen. Toch wekte een vroeg uur mij, en versleepte
ik mijn koffer met kleine bezittingen steeds weer.