Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 70]

Te zeggen dat ze naar seringen ruikt

Te zeggen dat ze naar seringen ruikt, is het zeggen van niets.
Beter is het haar onvermijdelijk te noemen
onvermijdelijk als de sneeuwval die maar niet wil komen
of de geur van seringen die aan de lente voorafgaat.

Helena uit het moeras tillen is immers niet zwaar
zolang je in haar armen ligt. Het is nacht en toch
kun je langzaam je vorm aan haar onttrekken.
Of aan het moeras. Op dit moment is dat nog eender.

Elke liefde kent de toevalligheid van de niet gekochte roos
de nog ongevormde mond. Toch is het altijd vreemd
als ze opkijkt, met die blik die elk moment in de tijd kan verglijden.
En je achterlaat met niets dan de waarheid. Even eenvoudig

als het zand waarop zij zich te rusten legt
of andersom, zoals de nazomer vergaat.

Ze is je vaker voorgegaan, in even zoveel jaren
in even zoveel wildernis. Daarvoor was toch het vergezicht
en de tientallen namen voor het begin van bomen.
Opdat ze zou onthouden hoe het was, dat ontstaan.

En daarvoor en daarvoor kus je het zout van haar gezicht
en groet alle meisjes met seringen in het haar.