Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 14]

Kunst en vliegwerk

1

Misschien zijn we te lang onder water gebleven
- hoeveel moeite hebben we wel niet moeten
doen op het droge te komen en blijven:
kieuwen wegkauwen, handen en voeten geven
aan vinnen, schubben verwerken tot vacht,
een andere lucht aannemen, steeds maar
proberen de staart tussen de benen te laten
verdwijnen - om nu nog te willen gaan vliegen.

2

Een voldoende hoeveelheid zwaartekracht
aangevuld door een onvoorstelbaar gebrek
aan vleugels houdt ons met beide benen
op de grond behalve wanneer we onderduiken
willen liggen bijvoorbeeld om te gaan slapen
of hoog in een boom zijn geklommen voor
een beter uitzicht op zee omdat we schepen
verwachten die ons voorbij kunnen varen.

[p. 15]

3

Af en toe voelt een van ons zich goed beroerd
door de goden, meent vanaf een grote hoogte
met de armen te moeten gaan zwaaien, neemt
sierlijk een duik, zweeft even verheven, schrikt
zich bij nader inzien grondig te pletter, daalt
met een smak neer op stenen of zand, proeft
aarde en bloed, flappert nog wat na, blijft lam
liggen, wordt roerloos door de ratten gebeten.

4

Kunst, riep men soms, dat soort vliegwerk kunnen
wij ook verzinnen. Ze hadden allemaal wel ergens
een vernuftige vader, leefden in dagen beter dan
veren en was, bestonden nog kleurloos, lieten later
op brandbare beelden ons zien hoe idioot snel ze
met slim uitgevonden vlerken houterig hoogstandjes
uit konden halen en alle denkbare botten breken
zonder zelfs maar iets van een schroeilucht te ruiken.

[p. 16]

5

Neem nou de lemming: al eeuwen dwingt hij
voorbeeldig volhardend en moedig iemand of
iets de aanmaak van vleugels af door jaarlijks
massaal van de rotsen te springen in de hoop
dat er ooit een moment aan zal breken dat hij
rakelings over het water kan scheren, net op tijd
optrekken, klimmen en terugkeren naar huis
om voor altijd te weten: juist, zo moet dat dus.

6

Het lijkt onbegonnen werk of is het voldoende
om tijdens het vrijen voortdurend aan gefladder
te denken en helpt het als een van ons daarbij
daadwerkelijk constant de armen uitslaat, bij
het klaarkomen op een keukentrapje gaat staan?
Zou het dan nog eindeloos duren voordat we
ergens opeens twee piepkleine vliesjes voelen
net groot genoeg voor een rondje om het huis?

[p. 17]

7

Jullie kunnen het wel schudden, moeten
voorgoed proberen hier beneden te blijven
drijven in dit stervensvolle zwemparadijs
op dit lekkende luchtbed. Het lukt jullie
nooit - en jou al helemaal niet - het natte
gewicht van twee kwabbige vellen slonzig
met de speknek vergroeid tussen boeren
en winden boven het lawaai te verheffen.

8

Als het eindelijk zo ver is, zullen wij onopvallend
sierlijk opstijgen en iedereen denkt: kijk die twee
daar, wat een vleugelslag, hoe machtig en elegant
tegelijk. Voor ons was vliegen al gewoon, onderweg
hielden wij hele verhalen, over de stand van het graan
op de heuvels bijvoorbeeld, waarna we altijd beheerst
konden landen zoals 's nachts bij het trappen afdalen
in het huis waar we blind onze weg kunnen vinden.