Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 212]

[Melancholie]

melancholie:
schilderachtig zwijgen
jezelf betrappen in een glimlach
van Michelangelo, in het craquelé
van stukgeleefde continenten
onder een vergrootglas
dat je geheim ontmaskert
stokstijf stilstaan daar beneden
in een ademende winter
die nooit oplost

melancholie:
op wolken schuivende wereld
en je onvervaarde kajak
glijdt tussen haar borsten
malse heuvels, kneedbaar
in het spokerige zonlicht
dat elk jaar komt stoeien
met de smeltende Zuidpool

melancholie:
afspraak voor een afscheid
dat nooit komt, elk jaar
op deze dag en deze plek
net voorbij haar dood
wind met ijskoude boodschap
in de verjaagde galm
roepend tussen de havervelden
van een tableau-vivant
waarin jullie samen
zijn verdwenen