Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 69]

Patrimonium

I

onthuifd. voordat wat er nooit was er is.
vatbaar. het wel willen wachten zou in hem
zijn vrijgemaakt. waarop. het ongeduld.

hoe lang houden de vezels van de lucht het nog
onder zijn volhardend krabbend slaan. wat balt
zo obsceen machteloos in hem samen. verdoken.

waarvandaan dit sidderen. vanwaar het woeden
van de adem om zijn hart. wat ritselt als hij rust

tussen zijn willekeurig trekkende vingers door
koel in mijn geopende hand daaronder en verstuift

[p. 70]

II

onverevende hemel een uitgestelde zee

hoe hij dat het in hem gistert aan land brengt

waar is de lucht die hij nog moet halen

het onverschillige zou een toeëigenen zijn

zouden zijn vingertoppen van strelingen
naijlend tintelen

zouden er herinneringen opkomen
in het berouwen

welk vergeten behoedt ons
voor het leegbloeden in het vergetene

de wind weigert te gaan liggen

de ruwe hemel komt hem aan de lippen

[p. 71]

III

als nog de linden in de longen vol hun bloei uitvieren
als nog gezeefd zonlicht in het netvlies steken blijft
als nog naar binnengaan in het, alsnog snel de trappen op

alleen buiten ademt. zijn krom skelet aan een restant
gekrompen spieren slordig weggehangen in z'n vel
in onmachtig fel verzet tegen wat hem strelen
kon: stem, hemd en vul verdomme verder zelf maar in

als dan handvat, zadel kleeft, linden alomklemmend geuren

[p. 72]

IV

alsof ze niets weegt en omdat zij het wil alleen

even boven de halmen volteert ze om haar as een eigen leemte in
die zij met haar wervelingen laat ontstaan tussen de stenen en

het leegste

hij weegt het niet, zij is daar alleen als willen hem heeft losgelaten

[p. 73]

V

er is al iemand uit hem weggelopen die

die daar nog aan tafel zitten mij begroeten
mij niet door ik weet niet wat gedreven
onderbreken maar juist niet veel en niet
gedetailleerd maar niet onjuist me ondervragen
ken ik zo nog niet zo goed maar goed genoeg
om om de doden heen te praten, behoedzaam

zie ik het onbeholpen opstaan staande aan
schuif een stoel opzij, maar de deur sluit hij

die daar naast me voorover in zijn hijgen
hangend van bankje naar bankje, ik die daarnaast
over het naar de oever aflopend opgelapte
asfalt naast hem de slootkant aanhoud, die daar
naast me blijft maar naar mijn zijde wijken

tot we aan tafel terug zijn en zwijgen tot ik ga

[p. 74]

VI

wees er op, bedacht een ruimte
eromheen. strikken. vallen. vooruit

er is haast bij het wachten. het waait
voorbij voor je het weet. erkent het kind dat
het op de hoogte is, wankelt het gras

onder de ladder. lik aan een vinger
laat je de windrichting wijzen, de hut
in de eik, het mansgrote gat in de linde