Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 44]

Roofbouw

1

De ochtend gromt en drinkt het eerste licht,
een muur van lucht. Die ik uit mij weg
zou breken, stenen spuwend, tikkend op de kant.
Blok aan mijn been. Mat jij de dag, hield jij

gelijke tred met zand en water, rul geworden hand?
Je wrikte mijn mond los, tilde de vracht van mijn malen,
tot de tanden gehavend. Hoe het beklijfde en langzaam
losliet aan de rand, als een noot besloten. Schopte.

Mij tot specie schiep, spijs en zavel, tot ik mij
in mijn eigen mal al zag teruggebracht. Want
op de draden zitten zwaluwen rabiaat gelovig
nog over vroeger te oreren. Maar ginds is hier.

Schaduw komt over ons blikveld scheren.
De molen knarst de schoot tot moederdier.

[p. 45]

2

Het zit met die streng vast aan jouw vingers.
Het licht lijkt de middag te verschonen.
Hoe draag je die huid nog rond als binnenwerk?
Knapt de bedrading, blijft de mal.

En tandeloos knaagt de regen aan de aarde.
Wij horen te zingen, terwijl bloed in de banen
suist. O, baarlijke dag. Blind kijkt het ons aan.
Wij herkennen het niet en roepen als in een trapgat

hoe het ons nu al verlaat, een ladder onder ons wordt
weggehaald. Kijk hoe het vuistje zich opent: een bloem
uit cellofaan. Barst de knop, krijgt de vaas
de vorm van het breken, zoals het deze dag vergaat.

De verwelking is al ingedaald.

[p. 46]

3

Roest op nieuw ijzer. Het blauw van de lucht
heeft het begeven. Wij waden door druppelend
gras en raken kant noch wal. Er zit geen dak
op deze dag; wij worden gevloerd

en bijten ons een bloedlip bij dat onophoudelijk
stromen. Wij moeten meegroeien, licht worden,
stengels snijden uit het riet van dit korfje
dat kwam aangedreven uit een elders

in gevaar. Maar op het droge brengen
doen we niet. Bijna ingeslikt ontvouwt
zich het prevelen, het klaaglijk huilen van zijn honger.
Wij wikkelen het in linnen, een drenkeling

zoals het zich bedrinkt. Het zinken kan beginnen.

[p. 47]

4

Wij snoeien de haag, zoeken een kijk
op hoe het in zijn slaap zijn adem vindt,
de dood aanraakt en toch, diep fronsend,
voor ontwaken kiest. Wij harken aan,

wij schuren op, wij schilderen een tafereel
zoals ons dat voor ogen stond. Vaak valt
licht in dit huis maar krijgen we niets
te zien dan schaduw met oogsttijd

verward, vlekken van kersen en gezoem
in een schaal met ingedikt fruit. Daar
ligt het, verpopt. Krijgt het vleugels ooit,
vliegt het dan uit? Het proeft onze lucht.

Het geeuwt en hapt naar onze ruimtezucht.

[p. 48]

5

Het rooft ons, verdooft ons, ligt plat
op zijn buik ons als onraad te ruiken
en schrikt van zijn schaduw, likt zijn gif
en vervelt gevangen in zijn linnen, nestelt

in onze blik en ruikt naar appels, ratelt
klanken en krijst een kuil in de nacht
bijeen, die diepte waarin wij opzitten.
En het kijkt ons aan. Water wordt het

dat te lang in een glas heeft gestaan.
Wij doorzien het niet. Wij slikken het,
laven ons alle nachten, klinken,
kopje onder. Het ziet hoe vreemd

goed het ons smaakt om te verdrinken.