Het Liegend Konijn. Jaargang 6

Voor de inspiratie

[p. 22]

 

Het was aardedonker.

 

Zijn en niet-zijn hieven elkaar op.

 

Hoe kon ik bewijzen te bestaan?

 

 

 

Ik reed op de tast,

 

op het gevoel te leven.

 

Een uil bevestigde mijn status quo.

 

 

 

Een scherpe bocht benadrukte:

 

alles is op eigen risico.

 

Er was geen verkeersbord dat te hulp schoot.

 

 

 

Ik zocht naar een verklaring

 

voor deze duistere omstandigheden,

 

maar hier had geen woord bestaansrecht.

 

 

 

Zo te rijden in de inktzwarte nacht,

 

als een fietser onderweg naar zijn verlichte huis,

 

- als een gedicht op weg naar zijn dichter.