Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 162]

Si mineur

De goede god aanbidt het levenslied.
Tranen druppen van zijn wangen
op muziekpapier. Sterren vallen.
Van ontroering dijt de ruimte uit.

Of ik geloof of niet doet er niet toe.
Dat is een grote troost. Een kind leert
fietsen met gespreide armen, valt, het huilt.
Mijn moeder sterft, mijn broer, het huilt.

Wanneer je zegt dat ik een engel ben,
geeft het me vleugels. Het zingt en zweeft
tussen ons in. Je geeft me vleugels en
vervolgens geef ik ze terug: je bent een engel.

Geen gemeenplaats of hij kan ze kwijt.
God stalt zijn onmacht uit, heeft lief en
spreidt de armen: ‘Kijk papa, ik kan sterven!’
in al zijn goedertierenheid.