Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 144]

Aan de oppervlakte

We waren voor dat soort dingen niet bang - poetsten skeletten
tot een glimmende orde van benen, we kenden
wat iedereen vreesde al lang, schedels glommen zo mooi
bij het licht van de lamp.

Trouwens, alles kon worden heroverd op braakliggend land,
die mensen kwamen vanzelf weer naar boven, ook
twee jaar na de ramp, soms nog met borden,
kopjes en vochtige katten erbij.

Later kwamen er vaker momenten dat wij niet meer durfden
te graven, wat moest je ook doen als jij steevast terugbracht
wat iemands familie toch liever nog wegdacht - toen
leek het ons beter de akkers de akkers te laten.

Wat we nog hadden dat lieten we gaan, legden we
keurig genummerd terug in het water.