Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 140]

Hereniging

Nu ben je weer hier, loopt je vast in de fuik van de gang,
trechtervormige kamers en kasten, gromt als een hond,
het behang trek je los met je tanden

en zou ik proberen aan te tonen hoe het hele huis
dat zich nu langzaam om je lichaam sluit, hoe het anders
geweest is voordat je hier kwam -

er was een zee aan ruimte in de gang en alle kamers
lagen open, de kasten roken naar je wangen, scheerschuim
droogde aan de kwast, er hing een handdoek
met de afdruk van je kin - je zou me niet geloven.

Een steeds smallere vorm van toch willen weten
en in het nauw blaf je hard van je af:
ergens zitten ze in,

zijn ze verstopt, met honderden zijn ze
en zijn ze nu nog - alleen mij, zeg je dan,
hield je niet vast, ben je met opzet vergeten.