Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 44]

Sermoen in elegisch geprevel verzinkend

De fin'amors is vergeefs als altijd,
en vergeefster dan ooit is haar woord.
O, kom mij niet aan boord
met neuzelend geneuzel

van een neuzelend neukdier

dat zich wijdbeens
met janhagel
op schermen en buizen vertoont.

Mmmwwă, tffrr, karak, brwă -
(imiteer, transformeer, pasticheer)

- Haast alle creaturen gaan gebukt
onder het juk van winterkou.
De man buigt van nature dieper
onder het liefdesgeweld van de vrouw -

Zag haar dansen, uitbundig
haar vlezig warm lijf. Hoorde
haar stem, voelde
haar adem. Ze streelde
de lucht met een lied.
Stond even naakt op de planken,
verdween
weer meteen uit het zicht.

‘BLOODY HELL,’ zei Ierse Tim,
de beschroomde toffelemoon uit de Clarissensteeg.
‘NEVER TOUCHED HER JEWISH TIT!’
‘Geen parkiet verandert dit.’

[p. 45]

 

Moet dus anders.

 

Pffft, arghh, prwll! Miserabel

 

gemier. Zzoek 't maar uit, en zzie

 

wat ervan kkomt.

 

Al die grimmige bedenksels

 

(grrruwzaam, grrruwzaam)

 

doen een mens de dampen aan.

 

Gegrom in de tuin.

 

Iemand loopt door je verleden

 

als een brevierende pater

 

het pad op en neer.

 

‘Laat af! Verzaak!

 

Niet aan de duivel, jij domkop.

 

Het moet wreder,

 

geloof me:

 

De meiden, de vrouwen, ze zien je

 

niet staan!’

 

 

 

Iemand gruwt van je onwetendheid.

 

IGNORANCE IS TRAGEDY

 

(jaren later in ijzig Ontario

 

met Mike Mendelsohn en Jerry R

 

op sneeuwschoenen door het gestolde moeras.

 

Rode neuzen, sproze lippen,

 

jij een sleeuwe mond met tinteltand.)

 

 

 

KENNIS EEN HINDERNIS (SOMS)

 

 

 

Gruw gutturaal tot je keel

 

is verrauwd.

[p. 46]

 

Herinner je liever

 

Hoe Dizzy of Art,

 

nee, toch Lee

 

met de Messengers Moanin' speelde

 

en Benny Golson's fluwelen klank je vervulde.

 

Puur geluk, en geen meidengezeur.

 

Halfluid neuriënd

 

's nachts door Amsterdam gelopen

 

Padíeee-dábab. Padóó-dadiedadóó...àh...

 

Voor dag en dauw terug

 

gelift naar het dorp.

 

Je lichaam gonsde, was euforisch moe.

 

De geur van vers brood opgesnoven.

 

Geen stuiver op zak.

 

Stond in de deur, de oven stoof af.

 

De bakker streek over zijn hart.

 

Zijn ruitjesbroek onder het meel.

 

Gaf twee warme puntjes en puddingbrood toe.

 

 

 

Vielen gaten sindsdien, de ziel,

 

eerst ontkend, bleek naderhand

 

een onstelpbaar vergiet.

 

Dode vrienden, lege stoelen

 

in steeds andere tuinen

 

die voor jou dezelfde zijn.

 

 

 

Laat ze spreken.

 

Plaats een oproep in de krant:

[p. 47]

 

ZAG JE IN DE TREIN VAN 10.03 u.

 

JE LEEK OP IEMAND DIE VERDWEEN.

 

DONKERE OGEN EN BRUIN HAAR.

 

STUDEERDE AAN SMITH COLLEGE IN NORTHAMPTON.

 

EEN ANDER KWAM JE HALEN

 

(DROEG EEN ZWARTE JAS).

 

JE KEEK OM, DE DOOD KROOP

 

NADER EN JE ZWAAIDE.

 

BEL ME MAAR

 

ALS JIJ HET WAS.

 

 

 

Zoek nog eenmaal in de lege, witte straten

 

van Kingston, Toronto, Detroit

 

(de laatste met levensgevaar).

 

Omhels al je dierbare schimmen

 

voordat je elders ontwaakt.

 

 

 

Hier kruipt de avond weer vroeg naar de huizen.

 

Herfstlicht. Draden

 

van hekken naar hagen.

 

Geur van appelrot en vochtig blad.

 

Het grote weven is gaande.

 

Een pad tussen bomen

 

voert naar een stulp in hoog gras

 

waar wij vroeger graag kwamen.

 

Verveloos hout en verval.

 

Oord van verzoening en vluchtig genot.

 

Een paard schurkt haar flank tegen een paal.

 

Een beeld keert terug in het oog.

[p. 48]

 

Klinkt van ver de onzichtbare zee.

 

Is de ruit zoutbeslagen.

 

Schrijft een stem in je oor:

 

‘De eenzame

 

staat er weer bij de ramen.’

 

Zodat, en waardoor...