Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 15]

Laten we aan het begin van de winter optimistisch zijn

De dag is verkort
van acht uur
naar drie.
Van drie uur
naar vier muren,
maar ik ben nog optimistisch
dat de zomer komt.
De echte zomer,
als mijn handdoek
mijn bed op het strand is.
Ik heb bijna genoeg van hier.
De deadline van mijn vertrek
leeft nog
en ik ben nog optimistisch.
Ik wil niet meer praten
met Joris, Jan of Daan
over werk, economie en integratie,
maar ik wil praten
met Juan, Rodriego en Gonzalez
over de mooie vrouwen in Villabranca.

Soms,
vooral aan het begin van de winter,
verlies ik de zin om te leven.
Verwelkt,
als een kussen, gevuld met veren
en niet denken aan vliegen,
ga ik naar buiten.

[p. 16]

 

Optimistisch

 

zoek ik in het kaartjesautomaat

 

naar een stad die de zon heet.

 

Als ik haar niet tussen de steden vindt,

 

huil ik.

 

De stad waar ik naartoe wil gaan

 

bestaat niet in dit seizoen.

 

 

 

‘Download de zon voor mij,’ zeg ik

 

in een computerwinkel,

 

maar als dat niet lukt,

 

huil ik.

 

 

 

In de apotheek fluister ik als ik aan de beurt ben:

 

‘Alsjeblieft, meneer,

 

de zon,’

 

en als de apotheker

 

na zoeken in lades en catalogi

 

ook de zon niet vindt,

 

huil ik.

 

 

 

De zon,

 

ik ben haar ergens

 

in de hemel van mijn leven verloren.

 

Na aangifte van vermissing bij de politie

 

wacht ik optimistisch

 

tussen bevroren muren

 

op een envelop

 

met de zon erin.

[p. 17]

 

Vaak,

 

vooral aan het begin van de winter,

 

kijk ik naar de klok,

 

zie dat ze de tijd van mijn leven telt

 

en huil.

 

 

 

Waarom denkt niemand eraan

 

zo iets simpels en wonderlijks als de zon

 

te verkopen

 

als medicijn,

 

als maaltijd

 

of als oplossing.