Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 153]

Aubade

Wij worden naakt voor dag
en dauw wakker als weke slakken
die met hun slijmen
blijven plakken.

Een Engelse haan kraait schor van afgunst.
De bomen ontwaken in een negligé van mist.
De maan gaat onder
haar geëpileerde wenkbrauw slapen.

Ik lees jou, jij leest mijn gezicht.
Mijn lijf is een weduwnaar die lijdt
omdat je je verbergt achter je rokken

en met een grijns
een glimlach op je lippen
stift.