Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 144]

Met het fluweel

van onze verbeelding bekleden we de wereld
die zelf niet meer is dan de koele
onverschilligheid van ijs dat zich afzet
op het aluminium van een vleugel.
het is niet zo makkelijk
om betekenis te zien zonder ons eigen ik.
het bergmassief laat ons misschien wel
koud maar is pas echt zichzelf
als wij er niet meer zijn wanneer de vleugel
met een zware last het niet meer houden kan
en we te pletter vielen elementen
in hun element geworden zijn
en uit elkaar niet anders meer bestaan
dan als raadsel van betekenis.

[antoine mooij]