Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 59]

Tijd van toen

Kende één mens
in de kou die ons belaagde
die niet klaagde
over rug of wintervoeten
hoofdpijn die niet wijken wilde
stokkende adem afnemende blik

ze dichtte roze teennagels in modder
intocht van Ensor in Brussel
oma's doodskop in raamkozijn
naast het glaasje brandewijn
de poes die vliegen kon
de tere sneeuwbestoven neusvleugels van haar kind
achter tralies gezet door het systeem
of zomaar de oogverblindende schoonheid
van de rotzooi die ons omringde
de snelle beschadiging van de porceleinen lucht
de poppensluipwesp van de liefde
het bederf van de vlinders

terwijl de aarde kraakte
was ik temidden van haar woorden
de geluksvogel
nooit eens pech
zo zou het altijd doorgaan
tot het ophield