Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 351]

David Van Reybrouck

Kwetsen

1

De dagen gaan open en dicht.
Nu ligt er een mes aan mijn voeten,
straks brandt het licht -

[p. 352]

2 Un homme

voor Jozef

Elke knotwilg is een grenspaal
elke steen een verhaal
des aanstoots
waar ik mij mateloos aan afstoot

geef mij de tongriem en het schietlood
dat ik hun maten neem
en teruggeef als ze 't waard zijn
en eventueel verdeel

geef mij een strozak en een vlaskop
laat mij oefenen in de stal

geef mij fruit en enkele vrienden
de pitten spuw ik uit
en een vrouw en wat kinders
van het konijn de late roep

leven is mijn hobby
doodgaan een beroep

[p. 353]

3

Ik teken een storm op mijn buik
met viltstiften en laarzen.

's Nachts landt de stad op mijn borst.
's Nachts is er geen vader.

Uit zijn pijn plukt hij druiven
en reikt die aan ons uit.

Wij zijn later.

[p. 354]

4

Het nadert.

Het nadert als duizend bange paarden.
Iemand hangt de was nog op.
Er is visite.
Er zijn bramen.

Het nadert als een schaduw
van de schoorsteen naar de melk.
Er wordt gebeld, gezoend, geweld.
Het tandvlees bloedt.

Het nadert:
het is een middag, een avond, een uur
het wordt een kleur van hevig vuur
een houtsnijwerk van tranen.

Het wordt traag en gedragen.
Iets met doeken en dadels,
iets met linten en letsels.
Het is nu al te laat.

De moeder wast kwetsen
en schikt ze op de taart.

[p. 355]

5

En nergens een kier
of een luifel.
Nergens haar lippen,
nergens wat zuivel.

Wij struinen door straten
van puin en pijn
en hopen
verloren te lopen.