Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 251]

Bedrieglijke dagen

1

Het begon die dag met zoveel
blauw dat de zon scheen. Er viel
een gouden tor uit de lucht en we vonden
een hond op het strand die van hout was
van het schurftige ras dat je weg
schopt, witzwart lag hij koppig te slapen. Wij

zwommen die ochtend naar dieper en klommen
die middag een berg op. Er was een wit
in het licht dat stolde in foto's en alle kleur
uit de schaduwen trok. 's Avonds

terug bij de murmel van water en
mannen die onder gitten platanen
in hun leven bladerden, maakten we het mee
dat de hemel verschoot en de bergen ver weg
verscholen hun kleine gebreken achter iets
dat naar mijmer rook. Wind

loste op in de lucht, zwaluwen begonnen
muggen te ziften, vlogen de diggelen
van de dag aan elkaar en vrouwen op
zondagse hakken omarmden

[p. 252]

 

hun tassen. Die avond verscheen

 

geen krant zodat niemand weer even

 

oorlog moest lezen, er viel een gouden

 

tor uit de lucht en er kwam iemand

 

voorbij, krom van het jichtige

 

leven, die groette: vrede zij.

[p. 253]

2

Geef een dag een doos Caran d'Ache
en voor je het weet hangt er een lucht
te pronken van huid met een flinke veeg
lipstick erop die uitloopt, rammelen
tinnen wolken met lood, koper
en flintertjes bladgroen, groeit

op een staalblauwe aarde een boom
met een kroon vlammend koudvuur
en sijpelt bloed langs zijn stam, wast
het water terzijde zorgvuldig de purperen
luchtvlek van lipstick die uitloopt. Zelfs

goochelt zo'n dag in een mistige
verte met doodgewoon potlood
een durende honger: een jonge bekende
die er weer aankomt, die je niet uitgomt.

[p. 254]

3

Vannacht ben je eindelijk

opgestaan, drie weken na
Pasen; was altijd een langslaper lachten we

blij. Je wreef in je ogen, gaapte
en rekte je uit als destijds. Magerder

ja, maar dat snapten we wel, haalden snel
brood, honing en melk, je at, zei

dat het smaakte, dat het zo prettig was even weer
terug, vreemd om zo lang al dood te zijn.

[p. 255]

4

Zo heb je het zelden: turksblauw
de zee met daarboven geen wolkje
van witwas of roet in het eten,

van honing het strand met hooguit
wat stenen die je voetzolen lichten en
tenen doen krommen, achter je rug

een grillige kom met huizen melkwit
in een middag die schift van een hitte
waar stilte in klontert. Alles klopt

als een wonder, een zwerende
vinger, een ansicht.