Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 207]

Zo ver weg

Zo ver weg ben je, zoveel zweten en kreten
en feesten, hele vrouwen met alles erop en eraan
geleden, hebbens en houdens gehad en verloren,
zo ver weg ben je nu en als ik iets zou zeggen

van ja maar verdomme, toch voel ik me soms
of het waait door het gat in mijn hart s.o.s.
of overigens ben ik van mening dat Carthago...
dan zei ik te weinig, dan zei ik nog niets.

Zo ver weg ben je dus, ik ben zelf bijna niemand,
ik hang maar wat rond in de stad als een poster,
het weer in mijn kladden, vaak overgeplakt,
een gedoofde ster achter de sterren.