Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 201]

Studentenhuis

Ik draag mijn jaren als lekke waterballonnen,
stommelend naar een toilet dat ik bij daglicht
nog niet zou vinden. Ik ben hier nooit geweest.

Negen jaar lente was het in dit leven, vijf in
het jouwe. Zo bekeken valt het toch wel mee.
Morgen, bij een ontbijt uit alle hoeken en gaten

van een koelkast waar ik amper in durf te kijken
(in deze huizen zijn het wezens, zeker weten)
zeg je: ‘Hallo, 1970’ en brom ik: ‘Môge, 85,’

maar op dit moment (meer zijn er niet) strompel ik
dit vreemde pakhuis door, beschonken, in mijn
blote reet, vurig hopend dat wie hier slaapt

over een sterke blaas beschikt, dat ik morgen weet
waar ik mee bezig ben, dat ik niet iemands kamer
betreed op zoek naar jouw privaat. En jij, in lila

meisjeslakens, geurt nog na, jij draagt je jaren
als je jonge borsten, veilig in je armen, nu je slaapt.
Je kunt me zo een kwart eeuw overleven.

Op de wc is een poster van Bambi 2 en geen raam.