Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 144]

Van dien aard

Bladgoud, zilver, schitteringen.
Fysica, alchemie, analyse.
Niets is nieuw en niets is vals.

Geen mens liegt in zijn dromen.
Heeft schuld aan zijn bestaan.
Karakter, koppigheid, het tanen

van zijn dagen, verliezen van
vrienden. Tanden. Haar. Verslijten
van zijn leden. Heden. Tijd.

De illusie van onkwetsbaarheid.
Geen mens die zich niet kwetst
bij zijn verstek. Veronachtzaamt

zijn vergaan. Hecht aan wat niets
waard. Wat hij verzamelt
hem behaagt. Wat hij kwijtspeelt

hij bemint. Het breken van licht
butsen van blik, doven van ogen.
Het vallen van scherven, kraken van been.

Het barsten van voegen, blaken van welstand.
Waar men ook loopt, de storm raast voort.
Waar men ook kijkt, alles ontrafelt.

[p. 145]

 

De tijd waar hij toe behoort, hijzelve:

 

in wezen een schim. Hij hoort hij ziet

 

hij proeft, graait, grabbelt, dobbelt.

 

 

 

Wat Einstein's God niet vermocht, hij vermag.

 

Hij werpt stenen in vijvers, schroeit zijn hart.

 

Hij rookt. Of niet. Warmt zich aan vuur. Ademt

 

 

 

lucht. Drinkt water. Wordt tot stof. Element.

 

Of iets van dien aard. Schaar: knip!

 

Draad, knap! Vrucht: val! Boom, wankel!

 

 

 

De dag wordt geplukt. Het gras gemaaid.

 

Hooi gekuild. Loodje gelegd. Geest gewogen.

 

Gat gegraven. Graf gedelfd. Ziel

 

 

 

geroerd. Dode herdacht. Schaap

 

tussen wolven. Aas voor de wormen.

 

Vogel voor kat. Dood tussen leven.

 

 

 

Wat we deden, vergeven.

 

Wat we waren, vergeten.

 

Wat we wezen, verwordt.