Het Liegend Konijn. Jaargang 4

[p. 133]

Jacques Brel liedje

Zij brengen stoelen
om je te zien huilen,
je had kaartjes moeten verkopen,
alsof hen zoiets nooit overkomt
en zij het daarom graag zien.

Hoe kunnen zij zeggen
dat zij graag iets nieuws leren,
ze hebben je toch
zo vaak zo gezien
en willen geen enkele keer missen.

Haal je zakdoek uit je zak
en veeg je gezicht droog,
kom met mij mee,
dan tracteren we ons
op wat hen echt nooit overkomt.

Je staat toch ook
liever op een heuvel
als de zon langzaam ondergaat,
er zijn hier geen heuvels,
behalve tegenover de zee.

Een vlakte waarboven de zon ondergaat
krijg je niet, wel woeste golven,
de een na de ander,
in haast niet de laatste te zijn
als het donker wordt.