Het Liegend Konijn. Jaargang 4

[p. 112]

[Op mijn rug...]

Op mijn rug torste ik de doodskist waarin mijn vader lag. Diep
voorovergebogen, voetje voor voetje, schreed ik wankelend voort.
Het ging steeds moeizamer, de last werd te groot, ik hield het
niet meer. Voorzichtig liet ik mij neerzakken op de grond,
languit, schoof onder de kist vandaan, lichtte het deksel op en
fluisterde zonder aarzeling Vader, ik kan je niet dragen, het spijt
me, kun je misschien een eindje meelopen?
Het duurde even voor hij zijn ogen opende. Zijn gezicht was
ongeschoren, zijn haar zat verward. Hij droeg een lange witte
onderbroek en een wit hemd. Toen zuchtte hij en schudde zijn
hoofd, spottend-medelijdend, zoals altijd. Hij richtte zich op,
stapte uit de kist, bewoog zich voort met kalme tred. Ik liep
achter hem aan, ook ik zei niets.
De kist bleef achter, midden op het pad.
We kwamen aan bij het graf. Het was al gedolven.
Zonder een woord vlijde hij zich neer.
Ging liggen op zijn zij, draaide zich toen op zijn andere zij.
Hij moet van zijn god met zijn gezicht naar het oosten liggen,
dacht ik, richting Mekka.
Gelukkig vraagt hij me niet waar het oosten is, want ik weet het
niet.
Hij vouwde zijn handen op elkaar, schoof ze als een kussen
onder zijn hoofd, zuchtte weer diep en sloot zijn ogen en ik,
ik zakte door mijn knieën, en met woeste armbewegingen
dichtte ik het graf.