Het Liegend Konijn. Jaargang 4

[p. 104]

Hond op de bank

Twee poten op de bank,
een donkerbruine blik.
Oren als jaszakken.

De staart een perpetuum mobile
van verwachting, de bek
geopend van ongeduld.

Straks lopen we naast elkaar,
wetende wat te verwachten,
waar we zullen gaan.

Dan de paden en de velden,
de wereld onder struiken,
vergeten begraven botten.

Kon ik maar urenlang snuffelen
aan de werkelijkheid
die stoffering heet.