Het Liegend Konijn. Jaargang 4

[p. 59]

[Al valt de vorm tot gruis]

Al valt de vorm tot gruis
nog rest de kern, het leven.
In mijn gebroken huis
ben ik intact gebleven.

Ik adem door het puin,
volhard onder de brokken.
Wie wordt van zool tot kruin
onkwetsbaar opgetrokken,

een zuil van eeuwigheid?
Wat heb ik te verliezen?
Geduld, het duurt mijn tijd.
't Kan dooien, het kan vriezen.