Het Liegend Konijn. Jaargang 4



[pagina 102]
Verstoppen Ze schaamde zich om de windkracht in haar havenhoofd, het insijpelen van haar ontijdigheid. Ze schaamde zich om haar suites vol feuilletons, kieren van spanning en uitspraak, communicerende vaten van niks in de kasten. Ze schaamde zich om het flessen staketsel waarover ze liep, de post die niet ophield te bloeden, de terreur van haar nachthonger. Ze schaamde zich scheuren in lakens, gaten in sofa's, in het geheugen. Blisters vol knipperlichten, de nooit aflatende dagkoorts van de halsdaad. Al het bezonkene in de bedding van haarzelf, al reed ze ronden en ronden. Om al wat te zwart of te week, te praatziek, verzwegen, te schraal. Ze schaamde zich stukken van mensen. Het was haar netelen mantel, de vlam waaraan ze zich brandde, het bed waaruit ze niet opstond de dag dat de deur.