Het Liegend Konijn. Jaargang 4

[p. 11]

Het glooiende land ritselt

Het weiland wordt als klittenband van de koffer
gescheurd, de losgerukte boomwortels graaien
naar houvast in de lucht. Zijn handen verfrommelen

de wolken tot klamme proppen in een haperende hemel.
De zon wordt toegetakeld in een plastic tas
waar een paradijs op staat met strepen.

De boomwortels zijn leeggeschud
het snellende bermgras doorzocht.
Er wordt wanhoop in de lucht gelegd

met een zucht tegen het raam. De trein sleurt
een landschap met contouren van lichamen
achter zich aan. De bochten kermen.

Maar het ligt niet aan de heuvels.
Hij kijkt in zijn rechter- en in zijn linkerhand
en zegt een eerder landschap op.