Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 108]

Hester Knibbe

Slaaptoon

1

Vind eerst de deur als je kunt, daarna
ons met het afgelegd keurslijf erachter. The end

is where we start from, waar je dan bent
op een plek die geen plek is, waar het oude
het nieuwe opheft. Wij zijn blijven

steken in onbegin, in permafrost zonder
koude, we bewegen beneden het absoluut
nulpunt waar geen kleumen meer is, bewaren
een stilte die onbewogen de stilte niet is.

[p. 109]

2

Natuurlijk als sneeuw en regen
en achter de foto de leegte, zo leeg
als jij staat in je hunkering. Als water

vormt het zich naar je verbeelding
en wat je bedenkt is zo vol aarde dat het
gewicht heeft. Wij gleden voorbij

het dode punt, leven in slaaptoon, zonder
rompslomp van woorden en niets

kleeft aan het wit van de spiegel waarin
al het aardse zich uitkleedt. Het is

een roesten waarin de stilte zich los-
het zingen zich uitzingt.