Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 59]

Nicolas de Staël (1914-1955)

1

De dagen moesten breder treuren
dan de zee, maar verder dan de dagen
keek alleen het schilderij.

De uren moesten zingen in zijn kathedraal
van licht
dat hij wachtte voor zijn muur
van verf

op een muziek van elders,
eindelijk gefladder in het doek.

Zo luisterend aan het grijs
van zielen, maart en toch november
in zijn ogen en zijn handen

stierf hij dagelijks
aan de erfkwaal van de blik,
de ziekte van het onvermogen.

[p. 60]

2

Het werd maart en maar geen voorjaar.
Het kristallen zuiden lag verduisterd in zijn baai.
In de muren hingen alle vogels stil.

De laatste vrouw was teruggedraaid
naar haar krijtwitte leven. Het leven
was geschilderd met het tegenwicht van kleur

en de verf scheen dunner dan het licht.

Alle hoop op zichtbaarheid was opgegeven.
Eindelijk zag hij in zijn rood het diepste zwart,

alles was gezien nu, alles altijd onbegrijpelijk
achter het blauw van het heelal.
Niets bleef hem over dan het blinde niets.

Hij liep helderziend de hoge avond in.
In zijn lichaam viel de troostzang van de diepte
als een vleermuis op de stenen.