Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 14]

Naar beneden vallen tot je boven bent

... linea recta, Martin Reints

Boven verplaatsen de buren het meubilair.
De avond kan een andere wereld aan
is dringend toe

maar daar staat een klein en teder krukje
onaanraakbaar
en uit het bed staat mijn gestalte op
om zich aan een sigaret te verhangen
dat althans denkt een hoofd van zestien zou goed kunnen
als ik jouw lichaam niet bij me had.

Cirkelend rond dat lichaam en die sigaret
houdt een gedachte aan die stokt.

Er wordt hier volgehouden steeds hetzelfde te vergeten
en wie niet vergeet kan altijd iets verdrijven.
De buren weten dat.
Ook de god en de gedachte die hier achter zitten weten dat.

Het lijkt nu, onder het lawaai van een ongeremde dag
en met dat krukje binnen handbereik, absurd
dat ik eerder heb verlangd dat hij zou lijken
en dat het klopte
van die sigaret

[p. 15]

 

maar hier gebeurt het keer op keer en ik zie

 

in het kloppen de ruimte

 

van een hoofd dat allang geen zestien meer is.

 

 

 

Geldt dit ook voor hem die ik herhaal?

 

Vernedert hij het kind dat veel te twijfelen had

 

of sleepten de gedachten te lang met oude interieurs?